Kto lęka się wampirów,
utajonego życia zmarłych, upiorów wybudzonych ze snu, które z szafy wychodzą do bezbronnych ludzi, nawiedzając domy? Skandal i dewastacja – kreatura nocy wypuszczona na wolność. Ostatnie ostrzeżenie. Brać kołki w dłonie na to świętokradztwo i oburzenie! Matki “a nie mówiły” i dzieci się bały. Wampir pośród ludzi zamaskowany. Gorliwie wstał zza grobu i w ciemności czyha. Próba odtajnienia, czymże jest ta zmora? Nito obcy, a jednak Człowiek w nim odczłowieczony – zatracony. Współczesne strzygi, odmieńce zza krat wypuszczone. Teraz już tylko strach się bać.

Spotykamy się w naturalnym habitacie wampira. Wyszedł z szafy, zrzucił maskę i wyciągnął nogi – odpoczywa. W tym miejscu nie ograniczają go normy świata zewnętrznego. Językiem się splata z innymi, równymi sobie. Jest już oswojony ze swoim upiorstwem.
Dotarł do domu.

Who fears vampires,
the hidden life of the dead, phantoms roused from slumber, stepping out of the closet into the world of the defenseless, haunting their homes? Scandal and devastation— a creature of the night set free. A final warning. Stake in hand for this sacrilege and outrage! Mothers whispered, “We told you so,” and children trembled. The vampire walks among us, masked. Eagerly risen from the grave, lurking in the dark. An attempt to unveil this nightmare— not quite alien, yet no longer human. Unraveled, uncertain existence. Modern-day strigas, outcasts set loose from behind bars. How frightful!

We meet in the vampire’s natural habitat. It has stepped out of the closet, torn off its mask, stretched out its legs— resting. Here, the rules of the outside world hold no power. Its tongue entwines with others, its equals. It has made peace with its monstrosity. At last, it has come home.